Week 7, heerlijke week

Maandag 13 mei, dag 43, Lamego

Het is echt geweldig weer. Vanochtend ben ik heel erg op mijn gemak opgestaan. Inmiddels biologische klok wel rond acht uur wakker als ik er rond twaalf uur in ga. Even het nieuws lezen in bed, eventueel al wat appjes beantwoorden. (In Nederland is het een uur later). Dan ga ik Amber uitlaten, maak ontbijt, lees wat en ga er rond tien uur op uit.

Vandaag ben ik in Lamego geweest. Het is een oude stad waar helaas niet heel veel van bewaard is gebleven. Er staan prachtige kathedralen en een klein kasteel. Leuke straatjes en mooie pleintjes maar die sfeer zie je vooral in het oude centrum. Ik wandel eigenlijk doelloos rond als ik tegen een galerie aan loop. Er is een expositie van aquarellen die gemaakt zijn van details van de stad. Erg knap gemaakt en ik herken de nodige plekjes waar ik zojuist langs gelopen ben. Even verderop kom ik bij een pottenbakker. Ook daar ga ik even naar binnen en ik raak aan de praat met de pottenbakker. Nou ja aan de praat… met handen en voeten laat hij me het proces zien. Hoe hij de objecten maakt, waar ze gebakken worden en dat hij naast, veelal geloof gerelateerde, keramiek ook tegels maakt. Dat zie je hier nog heel veel, zelfs als complete gevelbekleding. Het is zelfs wel mooi in combinatie met die oude stijl. De man wordt steeds enthousiaster en hij vergeet dat ik geen woord Portugees spreek. Dankzij Google Translate kan ik wat vragen stellen en hij laat nog meer zien. Wat een leuke onverwachte ontmoeting.

Inmiddels is het tijd voor de lunch en beland ik op een terras. Daar bestel ik een omelet met salade, flesje water en na afloop een espresso. Als de rekening komt vraag ik of de rekening wel klopt. In rap Portugees (‘no english’) legt hij me uit dat ik het dagmenu heb ik gekozen. Daar hoort eigenlijk een nagerecht of voorgerecht bij maar omdat ik die niet heb besteld, heeft hij de koffie en het water niet in rekening gebracht. Tsja zo kan het dus ook voor zes euro. Als ik terug wil na de camping heb ik nog een flinke klim voor de boeg. Vanmorgen ben ik 621 tredes afgedaald over de trap van de kathedraal naar het dorpje. Die moet ik nu weer omhoog en ondertussen is het weer 28 graden. In de loop van de middag ben ik terug op de camping en sluit ik de middag af met mijn boek.

Na het avondeten drink ik een koffie op het terras en raak in gesprek met de eigenaresse. Ik krijg een lesje Port, de verschillen tussen ruby en tawny worden me uitgelegd. De familie van haar man heeft een porthuis en dat schenken ze hier. Ik trakteer mezelf op een port van 30 jaar oud en werk mijn reisverslag bij. De gesprekken zijn blijkbaar enthousiast want iets voor elf uur komt een Fransman klagen dat het nu toch tijd wordt om te stoppen. De eigenaresse legt hem vriendelijk uit dat hij vanaf elf uur recht van spreken heeft en maakt het gesprek met mij af. Het is een leuk gesprek over de historie en welk toekomst beeld ze hebben bij de camperplaats.

Als ik in mijn bed lig, bedenk ik dat ik een maand geleden ’s avond nog even de kachel aan had. Nu is het in de camper 25 graden. Ik voel me heel ontspannen en merk dat ik steeds beter mijn balans vindt. Ik kan niet anders zeggen dan dat vandaag weer een heerlijke dag is geweest.

Dinsdag 14 mei, dag 44, van Lamego naar São João de Areias

Het is tijd om te gaan van deze fijn locatie. ’s Morgens ruim ik de camper en doe de camperaars dingen. Water lozen, schoon water innemen, toilet leeggooien. Etc. Ik ga verder naar het zuiden en rijd door kleine plaatsjes die uitgestorven lijken. Aan het begin van de middag kom ik aan in ???? .

Er staan drie campers en één van de camperaars komt naar me toe gelopen. De eigenaar is even weg dus hij is aangewezen tot assistent. Er is nog maar 1 plekje vrij dus geen keuze maar wel een fijne plek. Mooi in het zonnetje en redelijk vrij van de andere camperaars. Niet dat je op een camping vrijheid verwacht maar het zijn allemaal Nederlanders en één wil heel graag praatjes maken. Nu ik dit schrijf voel ik me een beetje tegenstrijdig omdat ik juist open sta voor contacten. Hmm… blijkbaar ben ik selectief.
Aan het einde van de middag komt de eigenaar kennis maken. Hij laat me de locatie zien en verteld hoe alles werkt. ’s Morgens regelt hij brood en verder moet je het gevoel hebben er maximaal te kunnen ontspannen. Alles is hier aanwezig tot aan een zwembadje en een wasmachine. Kortom komende dagen kan ik hier prima vermaken en even niets doen. Tijd voor mezelf maken.

Woensdag 15 mei, donderdag 16 mei, dag 45 en 46 in São João de Areias

Het is heel erg warm. Of eigenlijk opeens. De afgelopen dagen was het 20 graden maar nu is het 28 graden in de schaduw. De thermometer in de camper geeft 40 graden aan. Het is een goede dag voor de was en ondertussen een boek lezen in de schaduw. Op het gemak draai ik mijn luifeltje uit ga verder in mijn dikke Franse roman. Een pittig boek die ik al een paar weg gelegd had omdat ik er niet door kwam. Nu schiet ik aardig op.
Tussen de middag laat ik de hond uit in het bos dat ertegenover ligt. Het is een grauw bos met veel verbrande bomen die boven laag groen gewas uitsteken. Niet erg motiverend om verder te wandelen en tegen het onheilspellende aan.
Het boek neemt me mee en ik schiet er doorheen. Ondertussen hang ik de was op en verschoon het beddengoed ook maar. De sfeer is hier heel relaxed en ’s middags neem ik nog een duik in het zwembad. Omdat het donderdag weer zulk mooi weer wordt maak ik er een zelfde soort dag van. Ja ook nog een was. Ik maak van de gelegenheid gebruik om het kleed e.d. van Amber te wassen. Dan duik ik weer in mijn boek. Rond de middag komt de eigenaar vragen of ik nog boodschappen nodig heb. Ik vertel dat ik dat morgen wil doen als ik vertrek. Dan vraagt hij of ik mee wil rijden want hij gaat naar de supermarkt. Wat een vriendelijk gebaar. We rijden in een kwartiertje naar de supermarkt en doe de boodschappen die ik gepland had. Onderweg vertelt hij over het dorp en dat het leeg trekt omdat er geen jongeren willen wonen. Ook heeft hier 10% geen wateraansluiting in huis en gaat het nog met een pomp. Inmiddels heb ik het gevoel dat het leven hier gaat zoals 30-40 jaar geleden in Nederland. In ieder geval zoals ik het in mijn jeugd in Lunteren kende. De sociale controle is hoog, ons kent ons, de deur hoeft niet op slot en we helpen elkaar. Ook zijn mensen hier nog veel zelfvoorzienend en ruilen veel producten/diensten met elkaar. Een zeer ontspannen manier van leven lijkt het. Wel krijg ik te horen dat er geen afspraak met Portugezen te maken valt. Ze doen wat ze zelf denken dat goed is en komen wanneer het hen uitkomt. Ach van dat type ken ik ook wel Nederlanders bedenk ik me.
Na de boodschappen nodigt hij me uit voor een kop koffie bij hem thuis. Hier praten we verder over het leven in Portugal. Dan komt het op het bos en vertel ik dat ik het nogal onheilspellend vind. Hij verteld dat er in oktober 2017 een enorme brand is geweest. Er zijn 1500 huizen verbrand, 500 bedrijven en 49 mensen. Het vuur verplaatste zich met 28 kilometer per uur. Die brand is tot aan de weg gekomen voor hun huis. Daarom ziet het bos er zo uit. Opeens kan ik me het nog herinneren van het nieuws alleen had ik me niet gerealiseerd dat het hier was. Wat een tragedie. Hij verteld dat zijn tuinhek ook verbrand is door de hitte aan de overkant van de weg maar dat zijn huis gelukkig gespaard is gebleven. Het heeft een enorme impact gehad op de omgeving. Veel mensen zijn in het buitenland gaan werken om extra geld te verdienen en hun leven weer op te kunnen bouwen. Het lijkt me zo heftig om zo alles te verliezen.

De rest van de dag lees ik mijn boek uit en maak nog een duik in het zwembad. Hele relaxte dagen. Ook Amber is heel tevreden met deze plek want de eigenaar komt elke dag een kauwstaafje brengen.

Vrijdag 17 mei, dag 47, naar Nesperal

Het is tijd om verder te reizen. Waarheen weet ik nog niet en ik neem me voor om via kleine wegen richting het zuiden te rijden. Dat is mooi en leuk en soms erg spannend. Ik rijd een smal bergweggetje op dat steeds steiler wordt en als ik terug moet schakelen naar de eerste versnelling valt de camper stil. Sterker nog de weg is zo steil dat ik niet verder omhoog kom. Hmm… langzaam laat ik camper zakken om in de bocht te kunnen keren. Gelukkig zit er niemand achter me en met een paar keer steken en slippen ben ik omgekeerd. Laten we Google maar even vragen om een praktische route. Dat is allemaal iets ruimer. Onderweg zie ik veel gevolgen van de brand. Nog leegstaande, uitgebrande, huizen. Heel veel nieuwe aanplant van eucalyptus bomen. Die worden hier heel veel verbouwd voor cellulose voor de papierproductie.
Onderweg stop ik om Amber even uit te laten en te genieten van de bergen en het mooie weer. Daar kijk ik even waar ik naar toe wil om vannacht te blijven staan. Ik kies voor een camperplaats op een wijngaard. Als ik daar aankom mag ik mijn camper letterlijk naast de druiven parkeren. Het is van een Nederlands stel dat naast wijn productie ook een bed&breakfast heeft met een restaurant. Vanavond hebben ze een mistery diner en ik besluit mee te eten. Als ik mijn camper heb geparkeerd werk ik wat mail bij en stuur nog wat appjes. Het is leuk om weer even wat contact te hebben met mensen die willen weten hoe mijn dagen zijn. Voor je het weet ben je een uurtje met allerlei mensen aan het appen of heb je onverwacht een heel fijn gesprek met iemand aan de telefoon om bij te praten.

Het is een leuk en knus restaurant. Ze serveren de Portugese keuken met gerechten zoals amuse van rijst munt en schaap, in wijn gemarineerde geit, gevulde champignon, kabeljauw in olijfolie, een tempura van vlierbessenbloesem met ijs Na afloop komen de eigenaren nog even aan tafel zitten en praten we over wijn maken, Portugal en dat ze zondag een evenement organiseren. Pinhais (Pijnboom) Passion noemen ze het. Ze nodigen iedereen uit om over hun passie te komen vertellen. Ter plekke besluit ik langer te blijven om dat mee te maken.
Ik leg hen uit dat mijn reis daar veel mee te maken heeft en we praten nog lang na. Vandaag was een bijzondere dag met onverwachte genoegens. Dit zijn dagen die heel veel energie geven en mooie herinneringen maken. Als afsluiting van de dag hang ik de broodzak aan de poort.

Zaterdag 18 mei, dag 48, Nesperal

Als ik wakker wordt dan hoor ik dat er al gewerkt wordt in de wijngaard. Er wordt een pad aangelegd langs de druiven. Als ik met Amber een wandeling langs het meer ga maken dan loop ik even langs om gedag te zeggen. Het hele terrein is hier 12 hectare en daarvan is ongeveer 8 hectare bos. In dat bos ligt dus een meertje en alles bij elkaar kun je hier een flinke wandeling maken.  Het is een heerlijke wandeling en ik krijg er veel energie van. =

Als ik terug kom bedenk ik me dat ik de broodzak op moet halen. Je schrijft op die zak wat je wilt en de volgende ochtend zitten er verse broodjes van de bakker in. Wat een systeem. Na het ontbijt ga ik aan de slag met mijn frustratie. De koelkast werkt niet goed op gas. Hij wil niet aan en soms is hij wel aan en gaat hij vanzelf uit. Dat is niet zo fijn met deze temperaturen. Gelukkig heb ik het boekje bij me en ga ik die maar even doorlezen. Ik kom erachter dat er achter de groentela een kijkglaasje zit waar je in ieder geval aan kan zien of de waakvlam brandt. Na een tijdje proberen blijft die branden en zet ik de koelkast weer aan. Helaas na een tijdje toch weer uit. Ik denk dat de thermosstaat stuk is en daar kan ik nu even niets aan doen. Gelukkig kan ik hier ook aan de stroom dus dat doe ik dan maar. Zonder om de inhoud weer weg te gooien. De koelkast is wel een gevecht.

De rest van de ochtend en middag besteed ik aan een boek dat ik al heel lang wil lezen. Mijn hoofd stond er lang niet voor open maar inmiddels gaat dat goed. Het gaat over de verborgen dynamiek van geven en nemen. Fascineren en ik heb het vandaag uitgelezen. Ongelooflijk dat een boek zoveel inzichten kan geven die afgestemd lijken op waar ik me afgelopen tijd mee bezig heb gehouden. Ik heb zelfs aantekeningen gemaakt. Soms verras ik mezelf.

Aan het einde van de ochtend komt Huub vragen of ik een wijntje meedrink bij de jongens die aan het werk zijn. Daar praat ik even met één van de grondwerkers die een tijdje in Zwitserland heeft gewerkt. Daardoor praat hij een beetje Duits. Hij is vier keer in het buitenland geweest en in totaal 7 jaar. Daardoor kan hij nu gemakkelijker leven in deze omgeving omdat er niet veel werk is. Na het gesprek met een glas wijn en olijven is het alweer einde van de middag. Ik besluit een fijne fles rode wijn te halen in de cave. Terwijl ik terugloop kom ik met Huub nog even in gesprek over duurzaamheid. Daar hadden we het gisteravond kort over na het eten. Er ontstaat een leuk gesprek over de sociale kosten van duurzaamheid en of het meetbaar is. Tijdens het gesprek blijkt dat hij erop is afgestudeerd. We praten nog even door over de mogelijkheden van het concept meetbare duurzaamheid en met de fles onder mijn arm denk ik er nog een tijdje over na.
Wat een leuke en onverwachte gesprekken ontstaan hier. Ik houd er een goed gevoel aan over dat ik gekozen heb om hier wat langer dan gepland te blijven. Naast nog wat lezen en schrijven met een kop thee in de hand, heb ik een kalme avond. Ik luister naar muziek en laat me meeslepen door fijne gedachtes. 

Zondag 19 mei, dag 49, Nesperal

Vandaag is Pinhais Passion. Een evenement op het landgoed waar mensen uitgenodigd worden om over hun passie te praten en dat te delen. Iedereen neemt iets te eten mee, er zijn wat sessie waar iemand over zijn/haar passie verteld en het is vooral informeel. Een goed gesprek en genieten. Huub heeft gevraagd of wil helpen met wat voorbereidingen. Dus rond een uur of tien wandel ik naar het restaurant en help ik Paul (een Engelsman) om de enorme BBQ smoker grill voor te bereiden. Ik raak met Paul in gesprek over wonen in Portugal, koken en vooral lekker eten. Voor we het weten is het twaalf uur en druppelen de gasten binnen. Allerlei verschillende soorten eten worden klaargezet. We stoken de BBQ verder op en beginnen eten klaar te maken. Tot twee uur is het de lunch en daarna zijn er wat sessies. Wow wat heeft iedereen zich uitgesloofd en wat staan er lekkere dingen op tafel.

Ik word me bewust dat mijn passie voor koken op een laag pitje staat. Niet dat ik het niet meer wil maar in de camper kan ik mijn ei daar niet in kwijt. Ik vind het zo zonde om boodschappen te doen waarvan ik weet dat ik de helft weg moet gooien omdat ik voor één persoon moet koken. Ook kan ik gewoon niet alle kruiden en ingrediënten meenemen in de camper. Zoveel ruimte is er niet. De bbq heb ik bijvoorbeeld nog niet gebruikt omdat het in Spanje en zeker hier in Portugal niet is toegestaan om open vuur te maken. Daarom heeft iedereen een gasbbq bij zich die ze aansluiten op de gasfles van de camper. Ah daarom dus en dat bevestigt mijn amateurcampergedrag weer.

Terug naar Pinhais Passion. We krijgen allemaal een naamsticker waarop je je naam moet zetten en waar je op dit moment woont. Ik schrijf als woonplaats Autocaravana (=camper). Daar word ik meerdere keren op aangesproken en zo ontstaan er een aantal leuke gesprekken. Er wonen hier veel buitenlanders die genieten van het Portugese leven. Een Duitser die inmiddels ruim met pensioen maar hier al 25 jaar leeft. Een Fransman die hier een vakantiehuisje heeft en heel veel Engelsen die na hun (vervroegde) pensioen zijn komen wonen omdat het klimaat hier veel aangenamer is dan in Engeland. Ook een Nederlands stel dat hier in de omgeving een Bed & Breakfast heeft. Leuk om met hen te praten over hoe het is om te leven in Portugal. Een gemene deler is het klimaat maar ik hoor vooral ook dat het hier allemaal nog goed betaalbaar is.

Dan ga ik luisteren naar sessies waar de passie van deze mensen wordt gedeeld. Er is een jonge Portugees die huizen wil bouwen met hennep bouwblokken. Hij maakt ze met hennep, kalk en water. Dat laat hij zien en vertelt over de positieve eigenschappen en vooral het milieuvriendelijk aspect door het gebruik van hennep.
Daarna vertelt Paul over zijn vrijwilligerswerk bij het asiel voor de opvang van verwaarloosde honden. Er is hier een groot probleem hoe ze met honden omgaan. Als ze de hond niet meer leuk vinden dan zetten ze de deur open en laten de hond weglopen. Of laten de hond los als ze op vakantie gaan, dan loopt die vanzelf weg op zoek naar eten. Ook worden honden niet gesteriliseerd en als ze dan puppies krijgen dan laten ze die ergens in het bos achter. Omdat Portugezen geen donaties doen is het heel moeilijk om het asiel draaiend te houden en een dierenarts te betalen voor de sterilisaties e.d.. Daarom een beroep op de mensen voor hulp. Inmiddels hebben ze een samenwerking met buitenlandse organisatie waardoor ze puppies ook kunnen laten adopteren in het buitenland.
De volgende sessie is een rondleiding van Huub langs de productie van de wijnen met een wijnproeverij. Hij vertelt over de keuze om volledig biologisch te gaan werken en wat dat betekent voor de wijn en vooral voor hen als producent. Natuurlijk mogen we ook proeven en ook na deze proeverij weet ik wel wat mijn favorieten van dit wijnhuis zijn. Daar ga ik komende weken nog een paar keer van genieten want ik denk dat ik wel een paar flessen kwijt kan in de kledingkast. Na afloop help ik nog even afruimen en ga met een kop thee dit reisverslag bijwerken. De eigenaresse heeft nog een stuk cheesecake meegegeven. Met een glimlach over deze dag rond ik mijn verslag af.
Zeer tevreden kijk ik terug naar deze week. Wat heb ik ervan genoten, en ik heb volgens mij de mogelijkheden wel benut om bij te dragen aan wat ik uit deze reis wil halen. Mooie gesprekken en onverwachte genoegens. Heerlijk. o